ما فامیل خوبی داشتیم

ما فامیل خوبی داشتیم. یک حیاط پر از نخل و لیمو و نارنج. عصر ها که می شد مادر بزرگ چای شش فیل دم می داد  و روی سکوی جلو خانه حصیر پهن می کرد و منتظر می ماند تا بابا و عمو ها از فوتبال برگردند. آن زمان برق نبود. خورشید که می نشست و همه جا تاریک می شد، بوی ادویه و پیاز داغ همه حیاط را پیچیده بود. دور هم شام می خوردیم و تا اخر شب گپ می زدیم. اما جنگ که شد عمو هفت ماه هفت ماه منطقه بود، بابا هم زیاد فرقی نمی کرد. دیگر کسی نبود که به بهانه حضورش عطر چای فضای خانه را پر کند. فقط دلهره بود و اضطراب. ترس بود و وحشت.

ما فامیل خوبی داشتیم. عمو طنز عجیبی داشت. خوش بودیم. شب ها دور هم می نشستیم حرف می زدیم. می خندیدیم. یک حیاط بود و کلی  اتاق. یک حیاط بود و کلی بچه قد و نیم قد. تو سرو کله هم می زدیم. اما دلمان خوش بود. یک حیاط بود با هزار تا خاطره.

ما هنوز هم فامیل خوبی داشتیم. اما جنگ که تمام شد یکی از اعضای آن خانه بر نگشت.  معادلات بهم خورد. نمی شد نبودش رو احساس نکرد. مادر بزرگ چشم به راهش بود. هیچ وقت شب ها در حیاط قفل نمی کرد. روی هم میگذاشت. می گفت گم کرده دارم. و فقط مثل یعقوب اشک ریخت و یوسفش به انتظار می نشست.

ما دیگر فامیل خوبی نداشتیم. فصل انجیر و  خارک که می شد عمو لب نمی زد. می گفت بی برادرم صفا نداره. نمی خورم و بر می گردد. غم داشتیم. به زور می خندیدیم. جو سنگین بود. وقتی هم که دور هم جمع می شدیم  می ترسیدیم به خاطرات گذشته فلاش بک بزنیم. یکی غایب بود. یک عضو ثابت همه ساعات خوش دیروزی.

ما فامیل خوبی داشتیم اما حیف. دیگر نیست